کوچه از نگاه ضارب
بین کوچه
کور بودی و ندیدی پسرم می لرزید؟
دستهای حسنم دورو برم می لرزید؟
کور بودی که سرم گوشه دیوار گرفت
ابرویم خون شد و چشمان ترم می لرزید؟
حسنم دست به زیر بغلم می برد و
وقت برخواستنم هم کمرم می لرزید؟
شهر با ضربه تو دور سرم می چرخید
چند ثانیه ندیدی که سرم می لرزید؟
تازدی از وسط کوچه مسیرم گم شد
چند باری به زمین خورد پرم می لرزید
چند روزی نگذشته است تو یادت رفته؟
زدی بودی و تنم پشت درم می لرزید
تو لگد می زدی و داشت لگد می زد حیف
محسنم داشت به داد تو برم می لرزید
بی مروت تو ندیدی که به هنگام زدن
وسط خاک وجود پدرم می لرزید؟
تو از اول سرفرصت پی سودی بودی
شک ندارم که همیشه تو یهودی بودی
زدمت جای محمد که به بت هامان زد
آمد و یک شبه آتش به سروپامان زد
به سیاهان نصبی داد به زن داد شرف
چقدر حرف زآزادی هر انسان زد
زدمت من به تلافی علی چون او هم
مثل بابای تو شمشیر به دنیامان زد
زدمت در وسط کوچه تلافی بکنم
آنهمه قید که اسلام به سودامان زد
زدمت فاطمه تا عقده دل وابکنم
جای هرآیه که حرف عمل و ایمان زد
به تلافی عرب چون پدرت چندین بار
به عجم ارج نهاد و سخن از سلمان زد
زدمت تا که دل لات و هبل شاد شود
دست من بود که سیلی به رخ قرآن زد
یادتان هست غدیری که به پا کرد نبی ؟
سخن از بعد خودش بود و دم از پیمان زد؟
زدمت آتش آن روز به جانم کم شد
از بس آن روز حسد بر دل من هرمان زد
زدمت تا بروی باز سلامش بدهی
جای امضای مرا نیز نشانش بدهی
+ نوشته شده در شنبه دوازدهم بهمن ۱۳۹۲ ساعت 12:53 توسط محمد علی رضاپور
|
آوینی چه زیبا شاعر را می سراید که شاعر از محارم راز است، گوش در ملکوت دارد و دهان در عالم ملک و آنچه را که از ملکوت می شنود باز میگوید. حتی آن شاعران که زبان شیاطینند شعر خود را از آسمان دزدیده اند.